ਗੁਰੂ ਜੀ ਚਲਦੇ ਚੱਲਦੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ ਇਕ ਸ਼ਹਿਰ ਤੁਲੰਬੋ ਪਹੁੰਚੇ ਤੇ ਇਕ ਧਰਮਸ਼ਾਲਾ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਕੇ ਰੁਕ ਗਏ।
ਧਰਮਸ਼ਾਲਾ ਦਾ ਮਾਲਕ ਸਜੱਨ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਿਆ ਤੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਲੈ ਗਿਆ।
ਸਜੱਨ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਮੁੱਖ ਤੇ ਬਹੁਤ ਤੇਜ਼ ਹੈ, ਉਸਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਇਹਨਾਂ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਪੈਸਾ ਹੋਣਾ ਹੈ।
ਜਿਹੜਾ ਵੀ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ ਸੱਜਣ ਦੀ ਧਰਮਸ਼ਾਲਾ ਵਿਚ ਆਉਂਦਾ ਸੀ, ਉਹ ਸਵੇਰੇ ਉਸਦੀ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਸੇਵਾ ਕਰਦਾ ਸੀ ਤੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਉਸਨੂੰ ਲੁੱਟ ਕੇ ਸਾਰਾ ਕੀਮਤੀ ਸਮਾਨ ਖੋਹ ਲੈਂਦਾ ਸੀ ਤੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਉਸਨੂੰ ਮਾਰ ਕੇ ਖੂਹ ਵਿਚ ਸੁੱਟ ਦਿੰਦਾ ਸੀ।
ਸਜੱਨ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਸੌਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਨ ਲਗਾ।
ਗੁਰੂ ਜੀ ਤਾਂ ਸਭ ਕੁਝ ਜਾਣਦੇ ਸਨ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਸਜੱਨ ਠੱਗ ਹੈ, ਗੁਰੂ ਜੀ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਉਧਾਰ ਕਰਨ ਆਏ ਸਨ।
ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਕੀਰਤਨ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਜਦੋਂ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਸਜੱਨ ਠੱਗ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿਚ ਪਈ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਸੋਝੀ ਆ ਗਈ ਕਿ ਉਸਨੇ ਅੱਜ ਤਕ ਕਿੰਨੇ ਬੁਰੇ ਕੰਮ ਕੀਤੇ ਹਨ।
ਉਹ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਡਿੱਗ ਪਿਆ ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਸਮਝਾਇਆ ਕਿ ਅੱਜ ਤੋਂ ਗਰੀਬਾਂ ਦੀ ਭਲਾਈ ਦੇ ਕੰਮ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੋ, ਜਿੰਨੀ ਵੀ ਧੰਨ ਦੌਲਤ ਲੁੱਟ ਕੇ ਇਕੱਠੀ ਕੀਤੀ ਹੈ, ਉਹ ਸਾਰੀ ਗਰੀਬਾਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡ ਦੇਵੋ। ਪਰਮਾਤਮਾ ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਰੇ ਗੁਨਾਹਾਂ ਨੂੰ ਮਾਫ਼ ਕਰ ਦੇਵੇਗਾ।