ਸ਼ੀ੍ ਗੁਰੂ ਅਮਰਦਾਸ ਜੀ ਹੁਕਮ ਕਰ ਕੇ ਗਏ ਸਨ ਕਿ ਗੁਰਗੱਦੀ ਦੀ ਸੇਵਾ ਅਗਾਂਹ ਤੋਂ ਗੁਰੂ ਰਾਮਦਾਸ ਜੀ ਦੇ ਅੰਸ਼ ਦੇ ਸੋਢੀ ਹੀ ਨਿਬਾਹੁਣਗੇ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਗੁਰਗੱਦੀ ਸੰਭਾਲਣ ਵਾਲੇ ਦੀ ਚੋਣ ਗੁਰੂ ਰਾਮਦਾਸ ਜੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤਿੰਨਾਂ ਸਾਹਿਬਜ਼ਾਦਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕਰਨੀ ਸੀ।
ਸ਼ੀ੍ ਗੁਰੂ ਅਮਰਦਾਸ ਜੀ ਨੇ ਸ਼ੀ੍ ਅਰਜਨ ਦੇਵ ਜੀ ਦੀ ਬਾਲ ਅਵਸਥਾ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹੇ ਵਾਕ ਉਚਰੇ ਸਨ, ਜਿਹੜੇ ਸਪਸ਼ਟ ਕਰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਸ਼ੀ੍ ਅਰਜਨ ਜੀ ਗੁਰਤਾ ਲਈ ਦਰਗਾਹ ਤੋਂ ਹੀ ਅੰਗੇ ਗਏ ਸਨ। ਸ਼ੀ੍ ਗੁਰੂ ਰਾਮਦਾਸ ਜੀ ਵੀ ਜਾਣਦੇ ਸਨ ਕਿ ਗੁਰਾਈ ਦੀ ਜੁੰਮੇਵਾਰੀ ਸੰਭਾਲਣ ਲਈ ਸ਼ੀ੍ ਅਰਜਨ ਜੀ ਹੀ ਯੋਗ ਹਨ। ਫੇਰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਦੂਜੇ ਦੋਹਾਂ ਪੁੱਤਰਾਂ ਨੂੰ ਅਤੇ ਸੰਗਤਾਂ ਨੂੰ ਪੱਕਾ ਯਕੀਨ ਕਰਾਉਣ ਲਈ ਆਪ ਨੇ ਪੀ੍ਖਿਆ ਦਾ ਫ਼ੈਸਲਾ ਕੀਤਾ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਗੁਰੂ ਰਾਮਦਾਸ ਜੀ ਦੇ ਤਾਇਆ ਦੇ ਪੁੱਤ, ਭਰਾ ਸ਼ੀ੍ ਸਹਾਰੀ ਮੱਲ ਜੀ ਆਏ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬੇਟੇ ਦੀ ਸ਼ਾਦੀ ਵਿੱਚ ਆਪ ਜਰੂਰ ਦਰਸ਼ਨ ਦਿਉ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜਿਹੜੇ ਕਾਰਜ ਅਸੀਂ ਇੱਥੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੇ ਹੋਏ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵਿੱਚੋਂ ਛੱਡ ਕੇ ਆਉਣਾ ਅੋਖਾ ਹੈ। ਤਾਂ ਸਹਾਰੀ ਮੱਲ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਆਪਣੇ ਕਿਸੇ ਸਾਹਿਬਜਾਦੇ ਨੂੰ ਹੀ ਭੇਜ ਦਿਉ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਵੱਡੇ ਸਾਹਿਬਜਾਦੇ ਪ੍ਰਿਥੀ ਚੰਦ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਤਾਇਆ ਜੀ ਨਾਲ ਚਲੇ ਜਾਉ। ਪਰ ਉਸਨੇ ਨਾਂਹ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਸੋਚਦਾ ਸੀ ਕਿ ਪਿਤਾ ਜੀ ਬਿਰਧ ਹਨ, ਕੀ ਪਤਾ ਮੇਰੇ ਮਗਰੋਂ ਮੇਰੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਗੁਰ-ਗੱਦੀ ਨਾਂ ਸੌਂਪ ਦੇਣ।
ਫੇਰ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮੰਝਲੇ ਪੁੱਤਰ ਸ਼ੀ੍ ਮਹਾਂਦੇਵ ਜੀ ਨੂੰ ਜਾਣ ਦੀ ਭੇਟ ਆਗਿਆ ਦਿੱਤੀ। ਪਰ ਉਸਨੇ ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਨਾਂਹ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਮੈਂ ਇਸ ਜੰਜਾਲ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਪੈਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ।
ਫੇਰ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਛੋਟੇ ਸਾਹਿਬਜਾਦੇ ਸ਼ੀ੍ ਅਰਜਨ ਜੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਆਪਣੇ ਤਾਇਆ ਜੀ ਨਾਲ ਜਾਉ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬੇਟੇ ਦੀ ਸ਼ਾਦੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਵੋ ਤੇ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਧਰਮਸਾਲਾ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਕੇ ਸੰਗਤਾਂ ਨੂੰ ਨਾਮ ਨਾਲ ਜੋੜਨਾ। ਤੇ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਅਸੀਂ ਨਾਂ ਸੱਦੀਏ ਉੱਥੇ ਹੀ ਰਹਿਣਾ। ਸ਼ੀ੍ ਅਰਜਨ ਜੀ ਨੇ ਸੱਤ ਬਚਨ ਕਹਿ ਕੇ ਮੱਥਾ ਟੇਕਿਆ ਤੇ ਤਾਇਆ ਜੀ ਨਾਲ ਲਾਹੌਰ ਚੱਲ ਪਏ।
ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸ਼ੀ੍ ਅਰਜਨ ਜੀ ਧਰਮਸ਼ਾਲਾ ਆ ਕੇ ਰਹਿਣ ਲੱਗੇ। ਜਦੋਂ ਗੁਰਸਿੱਖੀ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਾਫ਼ੀ ਸਮਾਂ ਲੰਘ ਗਿਆ ਪਰ ਪਿਤਾ ਜੀ ਵਲੋਂ ਕੋਈ ਸੁਨੇਹਾ ਨਹੀਂ ਆਇਆ, ਸ਼ੀ੍ ਅਰਜਨ ਜੀ ਨੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਲਈ ਪ੍ਰੇਮ ਭਰੀ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖ ਕੇ ਭੇਜੀ। ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵੱਡੇ ਭਰਾ ਪ੍ਰਿਥੀ ਚੰਦ ਨੇ ਇਹ ਕਵਿਤਾ ਰੋਕ ਲਈ ਤੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚਣ ਦਿੱਤੀ। ਕੁਝ ਮਹੀਨਿਆਂ ਬਾਅਦ ਸ਼ੀ੍ ਅਰਜਨ ਜੀ ਨੇ ਦੂਜੀ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖੀ। ਇਹ ਵੀ ਪ੍ਰਿਥੀ ਚੰਦ ਨੇ ਰੋਕ ਲਈ।
ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਸ਼ੀ੍ ਅਰਜਨ ਜੀ ਨੇ ਤੀਜੀ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖੀ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਨੰਬਰ ੩ ਲਿਖਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਭੇਜਣ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਸਖਤ ਹਦਾਇਤ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਇਹ ਕਵਿਤਾ ਸਿੱਧੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਦੇਣੀ ਹੈ।
ਗੁਰੂ ਰਾਮਦਾਸ ਜੀ ਨੇ ਇਹ ਕਵਿਤਾ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਨੰਬਰ ੩ ਦੇਖਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝ ਆ ਗਿਆ ਕਿ ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੋ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਹੋਣੀਆਂ ਚਾਹੀਦੀਆਂ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਇਹ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਪੜ੍ਹੀਆਂ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਹੰਝੂ ਆ ਗਏ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਅਰਜਨ ਦੀ ਨਿਮਰਤਾ ਤੇ ਸੱਚਾਈ ਦੇਖ ਕੇ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰੇਮ ਹੋਇਆ।
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸ਼ੀ੍ ਅਰਜਨ ਜੀ ਨੇ ਆਗਿਆਕਾਰਤਾ, ਸੇਵਾ ਭਾਵਨਾ ਤੇ ਗੁਰੂ ਪ੍ਰੇਮ ਦਾ ਸਬੂਤ ਦਿੱਤਾ। ਗੁਰੂ ਰਾਮਦਾਸ ਜੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਤੋਂ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਗੁਰ-ਗੱਦੀ ਦਾ ਯੋਗ ਸਮਝਿਆ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸ਼ੀ੍ ਅਰਜਨ ਦੇਵ ਜੀ ਪੀ੍ਖਿਆ ਵਿੱਚੋਂ ਸਫ਼ਲ ਹੋਏ।