ਸੰਨ ੧੫੮੯ ਵਿੱਚ ਸ਼੍ਰੀ ਲਹਿਣਾ ਜੀ ਦੇਵੀ ਭਗਤਾਂ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਜਵਾਲਾਮੁਖੀ ਚਲੇ ਤਾਂ ਸੋਚ ਲਿਆ ਕਿ ਇਸ ਵਾਰ ਕਰਤਾਰਪੁਰ ਹੋ ਕੇ ਆਣਾ ਹੈ।
ਜਦੋਂ ਸਾਰੇ ਕਰਤਾਰਪੁਰ ਪਹੁੰਚੇ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਡੇਰਾ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਤੋਂ ਥੋੜਾ ਦੂਰ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਆਪ ਘੋੜੇ ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਲਈ ਚਲ ਪਏ।
ਲਹਿਣਾ ਜੀ ਕੁਝ ਦੂਰ ਗਏ ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਖੜੇ ਮਿਲ ਗਏ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਲਈ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਜਾਣਾ, ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਰਾਹ ਦੱਸੋ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਮਗਰ ਮਗਰ ਘੋੜਾ ਲੈ ਆ।
ਧਰਮਸ਼ਾਲਾ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਘੋੜਾ ਕਿੱਲੇ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਅੰਦਰ ਆ ਜਾਓ। ਲਹਿਣਾ ਜੀ ਘੋੜਾ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਅੰਦਰ ਆਏ, ਮੱਥਾ ਟੇਕ ਕੇ ਉੱਪਰ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਏ ਕਿ ਗੱਦੀ ਉੱਪਰ ਤਾਂ ਉਹੀ ਬੈਠੇ ਹਨ ਜਿਹੜੇ ਮੇਰੇ ਘੋੜੇ ਅੱਗੇ ਤੁਰਦੇ ਆਏ ਹਨ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਸ਼ਰਮ ਆਣ ਲਗੀ, ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਅੱਥਰੂ ਭਰ ਕੇ ਕਹਿਣ ਲਗੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਬਹੁਤ ਬੇਅਦਬੀ ਹੋਈ ਹੈ, ਮੈਂ ਘੋੜੇ ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਆਇਆ ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਪੈਦਲ, ਮੈਨੂੰ ਮਾਫ਼ ਕਰ ਦਿਓ।
ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਲਹਿਣਾ ਜੀ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਿਆਂ ਤੇ ਦਿਲਾਸਾ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਕੋਈ ਗਲਤੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮੰਨ ਇਕਦਮ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਥੇ ਹੀ ਰਹਿਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ।
ਕੁਝ ਸੰਗੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਆਏ ਕਿ ਚਲੋ ਚਲੀਏ। ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਜਾਓ।
ਉਹ ਕਰਤਾਰਪੁਰ ਹੀ ਰਹਿ ਗਏ, ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੇ ਉਪਦੇਸ਼ ਸੁਣਦੇ, ਨਾਮ ਜਪਦੇ ਤੇ ਸੇਵਾ ਕਰਦੇ। ਘਰ ਜਾਣ ਦਾ ਖਿਆਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ।
ਇਕ ਦਿਨ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਲਹਿਣਾ ਜੀ ਬਹੁਤ ਦਿਨ ਹੋ ਗਏ ਹਨ, ਇਕ ਵਾਰ ਘਰ ਜਾ ਆਓ, ਫੇਰ ਆ ਜਾਣਾ।
ਗੁਰੂ ਜੀ ਦਾ ਹੁਕਮ ਮੰਨ ਕੇ ਲਹਿਣਾ ਜੀ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਸੰਘਰ ਖਡੂਰ ਚਲ ਪਏ।